door Harold Hamersma,
Voor vinho verde hebben de seinen een tijd je op rood gestaan. Maar de ‘groene wijn’ uit Noord-Portugal begint te profiteren van twee trends. Zijn alcoholpercentage van tussen de 8,5 en 11 procent lest onze groeiende dorst naar ‘lichtere’ wijnen.En bovendien raken we steeds meer geporteerd van krokanter wit met wat meer zuren. Om optimale frisheid te verkrijgen wordt er vaak gewerkt met niet helemaal rijpe, lokale druiven zoals azal, loureiro, avesso, arinto en alvarinho. Nu pakt dat niet altijd even goed uit. Zuur wil ook wel eens te zuur zijn. De afgelopen weken heb ik er een flink aantal geproefd. En daar zat behoorlijk wat vinho getverderrie tussen. Vooral de supermarkten voorzien in blaartrekkend materiaal. Staan laten maar, en er gewoon eentje kiezen van een echte Portugal specialist. Deze kost gewoonlijk nauwelijks meer dan het gemiddelde grootgruttersgroen, het extra drinkplezier is daarentegen onbetaalbaar. Neem bijvoorbeeld Quinta do Alivio 2012, gemaakt met iets rijpere druiven, waardoor er een zoetje ontstaat in de aanzet. Juist echter als de smaakpapillen loom achterover willen gaan leunen, stuiven de zuren binnen, gedragen door miljoenen flinter lichte belletjes. Nerveuze meloen, peer met een Ritalin-behoefte, trippelende appel en hyperende citrus. Alleen gegrilde sardines hebben een rustgevende werking op deze Portugees.
