Rem’s Row 2.0 – Het Laatste Nieuws Beetje verloren

Home/Nieuwsoverzicht/Rem’s Row 2.0 – Het Laatste Nieuws Beetje verloren

Rem’s Row 2.0 – Het Laatste Nieuws Beetje verloren

Rem’s Row 2.0 – Het Laatste Nieuws, Beetje verloren.

Hoogtepunt

Is een wijnkelder het grootste deel van het jaar een rustige plek, tijdens de oogst volgt het ene hoogtepunt na het andere.

In tank #14 ging het suikergehalte van de paarse massa, die we drie keer per dag goed omhulselden, de afgelopen dagen zo snel naar beneden, dat Corlea gisteren om deze tijd zei: we kunnen morgen wel gaan persen. Huh, na vijf dagen? Is het sap dan wel stevig genoeg voor een leuke bewaarwijn? Ja hoor. ‘Vergeet niet dat jouw druiven eerst twee dagen hebben liggen weken, je tannine en kleur heb je echt wel binnen.’

 

Persen. Dat betekent dat Rem’s Row wijn is geworden. En ja: het roze is nu donkerpaars, het zoet is veranderd in zacht bitter met alcohol. Om zeven uur vanochtend opende ik de tank en gutste donker sap een container in. Makkie. Het deel van het sap waar je moeite voor moet doen blijft achter: een dikke laag schillen in de tank. En die moet je er toch echt handmatig uitscheppen.

Boven was kelderassistent Luanchon al bezig een soort regenpak aan te trekken, maar hoho, deze eer liet ik me toch echt niet ontnemen. Ik trok mijn schoenen en sokken uit om via het laddertje in de tank af te dalen. Geestig, maar geen goed idee, vond Luanchon: beneden is het te glibberig voor blote voeten.

Een romantische illusie armer, en op schoongemaakte Rossi’s, schepte ik alle vaste deeltjes naar buiten, terwijl een fan boven mijn hoofd, bedoeld om de mogelijk gevaarlijke koolstofdioxide naar buiten te blazen, voor een onverwacht Toppop-effect zorgde.

Van alle soorten persen die de moderne wijnmaker tot z’n beschikking heeft, biedt een basket press een van de zachtste methodes. Geen hard gesjor dat de agressieve bitters in de pitjes maar zou losmaken; nee, in een cilinder met gaatjes in de wand laten de schillen, voorzichtig naar beneden geduwd, vrijwillig het laatste sap los. Wat na anderhalf uur overblijft is een wonderlijke druivenschillensoufflé.

En de wijn? Die ligt even later in acht fraaie Franse eikenhouten vaten, een paar jaar oud en hun krachtigste effect al kwijt. De wijn die Corlea en ik beogen moet het niet hebben van hout: ik hoop op de omschrijving ‘gracieus’.

De klus is geklaard. Fijn! Top! Geweldig! Hebben we dat maar gehad. Even geen hoogtepunten meer. Maar ik voel me niet opgelucht. Eerder een beetje verloren: wat nu? En dat vind ik dan weer raar. Helemaal niet, zegt Corlea wanneer ik haar aan het eind van de dag weer tegenkom. ‘Heb ik ieder jaar. Na iedere oogst, met al z’n drukte, denk ik: kunnen we er niet nog een doen?’ Ik begin meer en meer op een wijnmaker te lijken.

 

hartelijke groet van Remke

voor meer foto’s en berichten, kijk ook op: www.facebook.com/remsrow of twitter: @remkedelange

Meer info over de Bosman wijnen.

About the Author: