Perfect Day,
De zon kwam op vanachter de bergen: half zeven, ik stond klaar in het Haasveld. Stipt om zeven uur reed er een ‘bakkie’ voor: opzichter Albertus achter het stuur, een ploegje van zo’n vijftien in blauw geklede mannen en vrouwen in de laadbak.
Albertus, wiens taak er geloof ik uit bestaat naast zijn auto te staan en te kijken of alles wel goed gaat, wierp een kritische blik op mijn geïmporteerde Praxis-schaartje, en haalde een lichter, slanker model tevoorschijn. ‘Dat ding van jou is om te snoeien, hard hout, veel te zwaar.’
Toch bleek ik ook met de juiste uitrusting een hopeloos slome plukker. Moest ik bij iedere tros tussen het groen op zoek naar het steeltje, om me heen knip-knip-knipte iedereen in razend tempo langs de druivenstokken. Mijn beste excuus, behalve onervarenheid: mijn lengte. De meest trossen hangen op een hoogte die een voordeel oplevert voor mensen van 1.10m.
Binnen twee uur was er 2,5 ton druiven geplukt! Om kwart voor negen stonden de opgestapelde kratjes in een koele ruimte in de wijnkelder. (Ter vergelijking: in Australië kostte het me twee dagen om, deels in m’n eentje en bij schrikbarend oplopende temperaturen, minder dan 1 ton binnen te halen)
En zo waren we precies op tijd voor de ‘Blessing of the harvest’-ceremonie in het gezichtsbepalende, suikertaartachtige kerkje midden in Wellington. Heel veel meer dan ‘zaaien, zaaien’, groeien, oosten’ en ‘hallelujah’ heb ik niet begrepen van de dienst, bedoeld om gezamenlijk het plukseizoen te openen en te bidden voor een goede oogst.
Maar gezellig was het wel, luisteren naar het koor dat bestond uit mensen die even van elders waren gekomen om te zingen: tienermeisjes in schooluniform, een mevrouw die, denk ik, bij een apotheek werkt en plukkers in stoffig blauw. Op begeleidende akoestische gitaar: Neil Büchner, de marketing manager van Bosman.
Mijn dag kon eigenlijk al niet meer stuk, maar werd nog beter. Aan het eind van de middag kwamen mijn druiven tevoorschijn uit hun koelcel, en werden gecontroleerd, ontsteeld en nog eens gecontroleerd: maar liefst twéé keer vissen zo’n vijf paar vrouwenhanden blaadjes, takjes, onrijpe vruchtjes en meegekomen slakjes tussen de druiven vandaan.
Zoveel beschikbare, betaalbare arbeid levert Zuid-Afrikaanse wijnmakers een ongelofelijke luxe op. Overigens zijn ook hier bedrijven die oogstmachines inzetten, maar Bosman, dat op andere momenten in het jaar veel handen nodig heeft in de teelvelden, maakt er juist een punt van mensen aan het werk te houden. Hoe dan ook: mijn druiven gingen spic en span tank #14 in.
Ik voel me gezegend. Zo. Nu is het tijd voor een biertje. En mijn favoriete nummer van Lou Reed.
Oh, en dan nog dit. De dag blijkt nóg mooier: vandaag is het metertje op www.remsrow.nl boven het beoogde aantal van 1500 bestelde flessen uitgevlogen!
hartelijke groet van Remke,
voor meer foto’s en berichten, kijk ook op: https://www.facebook.com/remsrow
Meer info over de wijnen van Bosman.
