Rem’s Row 2.0 – Het Laatste Nieuws, Wespennest.
Platgeknuffelde bastaarddruif.
| Heb ik weer: met pinotage heb ik me in een wespennest begeven. Toen ik besloot Rem’s Row 2.0 in Zuid-Afrika te maken lag pinotage zo voor de hand dat ik er geen moment bij stil had gestaan dat mensen elkaar in de haren konden vliegen over een druif. In 1926 kruiste Abraham Izak Perold (1880 –1941), de eerste professor viticulture aan de Universiteit van Stellenbosch, twee druivenrassen, pinot noir en cinsaut (destijds hermitage genoemd), tot een nieuw ras. Begin jaren veertig werd er de eerste wijn van gemaakt, en vanaf begin jaren zestig viel ‘pinotage’ op etiketten te lezen. Zuid-Afrika’s wijntrots was geboren. Want hoeveel landen in de ‘nieuwe’ wijnwereld kunnen zeggen dat ze een eigen druif hebben? Maar die trots wordt niet algemeen gedeeld. Tegenover liefhebbers die de druif platknuffelen, staan talloze wijnprofessionals die pinotage in de loop der tijd als onbruikbaar, minderwaardig en ronduit walgelijk hebben weggezet. Ik heb meerdere wijnmakers horen vertellen dat ze zelf hooguit twee keer per jaar pinotage drinken.
Pinotage: je bent voor of tegen, lijkt het wel. Beyers Truter is voor. Hij is de wijnmaker die met stevige pinotages van Kanonkop een van de meest gerespecteerde wijnmerken in het land maakte. Later begon hij zijn eigen bedrijf, Beyerskloof. Grote ster, je raadt het: pinotage. Zelfs de witte Beyerskloof wordt van pinotage gemaakt. Truter is oprichter en voorzitter van de Pinotage Association die de belangen van de druif (meer wetenschappelijk onderzoek, goede pr) behartigt. Dat is hard nodig. ”Bastaarddruif’ is pinotage wel genoemd’, vertelde Truter toen ik hem opzocht. Hij keek er gekwetst bij. Ik legde de kwestie pinotage voor aan Tim James, wijnjournalist en -blogger, en een van de proevers van de jaarlijks uitgebrachte Platter’s gids voor Zuid-Afrikaanse wijn. In mijn 2014 editie staan vijf ‘highly recommended’ pinotage-wijnen – een teleurstellend kort lijstje naast wereldwijde lievelingen als chardonnay (zeven aanbevelingen), shiraz en sauvignon blanc (beide dertien). ‘Veel pinotages worden nog steeds ouderwets gemaakt vind ik, met veel hout, en tannine. Een soort Bordeaux-wijnen’, lichtte James het verschil in de scores toe. Dat verklaart nog niet het felle gebakkelei. Zou het kunnen, opperde ik, dat pinotage iets teveel als symbool is geëxploiteerd? Dat dacht James wel, ja: ‘Pinotage heeft veel betekend voor Afrikaners, die de druif in het rijtje schaarden van Afrikaans en Nederlands Hervormde Kerk.’ Ik moest ineens denken aan de uit de bocht gevlogen Zwarte Piet-discussie in Nederland. James vond die analogie wel vermakelijk. Niet heel eerlijk tegenover de druif zelf, wel? Dat gaf James toe. En hij voegde er snel aan toe dat het de goede kant op gaat, nu veel wijnen lichter en eleganter worden gemaakt. ‘Ieder jaar proef ik meer goede pinotages.’ (James erkende in lange tijd niet zo diep te hebben nagedacht over pinotage, en schreef over ons gesprek op zijn blog Grape)
Thinus Krüger, een van de jonge honden uit Swartland die zelden voor zichzelf pinotage inschenkt maar onder zijn label Fram een fantastisch spannende, compacte pinotage maakt, verwoordde het een paar dagen later zo: ‘Pinotage is als een kind dat onschuldig wordt geboren. Het hangt van de ouders af of het opgroeit tot een goed of een slecht mens.’ Het lot van pinotage ligt kortom in de handen van de wijnmaker, daar zijn veel mensen het wél over eens. En daarmee is mijn verantwoordelijkheid om een fatsoenlijke wijn af te leveren groter dan ik me in alle naïviteit had gerealiseerd. Ondertussen blijk ik tijdens mijn research de afgelopen weken ongemerkt een collectie wijnen te hebben aangelegd die ik nooit in m’n eentje op krijg.
Goed excuus voor een feestje, een ‘goodbye braai’ als dank voor de verhalen, gastvrijheid, tijd of gewoon gezelligheid die ik hier heb gekregen. Pa en ma Bosman zijn mensen die bij het woord ‘feestje’ onmiddellijk opveren. Had ik een losjes georganiseerde borrel in gedachten, Jannie en Twinkle denken allesbehalve lichtvaardig over een braai. in de uren voor aanvang heerst er ineens drukte in de tuin rond mijn huisje: met een ‘bakkie’ worden tafels en stapels stoelen afgeleverd, uit de garage komt een braai tevoorschijn, en vier mannen verspreiden zich om wat laatste onkruid te wieden, de rozen te fatsoeneren, het perfecte gazonnetje bij te punten en het terras te vegen. Ik word er ronduit verlegen van. Maar: dan heb je ook wat.
De Bosmannen flippen de patties (hamburgers), alle wijnen worden bekeken, geproefd en lekker doorgeschonken, er zijn speeches (van mij en Corlea, die met haar ploeg in werkkleding rechtstreeks uit de wijnkelder komt), er duikelen kinderen en babies door het gras, en tenslotte gaat er onder gejuich een speciale fles open: Rem’s Row, the original. Eén fles had ik meegenomen en die moet nu maar eens leeg. De wereldreiziger krijgt van alle kanten complimenten. ‘Heel levendig’ voor een vijf jaar oude wijn, vindt Corlea. Terwijl we proosten op het Haasland-veld dat de opvolger heeft opgeleverd, gaat de zon onder op de bergen in de ‘w’ van Wellington.
hartelijke groet van Remke
voor meer foto’s en berichten, kijk ook op: www.facebook.com/remsrow twitter: @remkedelange
Meer info over de wijnen van Bosman
|
